فصل پنجره ها

وقتی نمانده است، بیا همصدا شویم./
من "میم" می شوم الفم باش، ما شویم./

تا ما جزیره ایم، همین آش و کاسه است،/
آغوش باز کن ، که شبی آسیا شویم./

یک جفت "گیوه پاره" ولی در کنار هم؛/
یا کفشهای ناز ولی تا به تا شویم؟/

دنیای نقطه های جدا، سرد و خط خطی است،/
خطی بساز، تا همه ، بی انتها شویم/

امروز، "فصل پنجره ها" را صدا بزن/
بگذار، مثل چلچله ، روزی ، رها شویم/

یا در پیاله ام نفسی زندگی بریز/
یا اینکه هم پیاله ی این مرده ها شویم/

......................................................................
علی رفیعی وردنجانی پریش