روزهای نبودنت

...
گرفته دلم به رسم هر روز عاشق ها
تنم رهاست مثل قایقی به طوفان ها

صِدام را کسی نمیشنود،مگر خالیست؟!
زمینِ به این فراخی ، از انسان ها !

رسید جان و لبم در فراق رخت به وصال
عجب ز کار این روزگار و دوران ها

دوباره پلک دلم میپرد،نشانه ی چیست؟!
...نباش منتظر!...خبری نیست ز مهمان ها

به سخت ترین شیوه ی شکنجه میکنم عادت
جوانی و غربت و تنهاییو...شیطان ها!

و چنگ میزند به نقش و نگار دلم این بغض
بلند میشود آه ز قالیهای کرمان ها

منم که خسته از این روزگار تکراری
شبیه مادربزرگ از آبها و گلدان ها

نوشته شعر های دلم سعدی، ز سالها پیش
گله دارم که کم نوشته است ، دیوان ها

دریغ که رفتی و جانم هوای رفتن کرد
و ریخت از هوای ابری چشمهام، باران ها...