آه چه ناممکنیم ! ....

یاد اوجِ بودنِ ماها به خیر ،

                          حال که نا ممکنیــم !!

در فراسوی زمان چون قاصدک ،

گشته تیپا خورده ی طوفان درد

شب اسیرِ خسته جانِ یک سکوت

چون غریقی درتقلّای نَفَس  

آه چه ، نا ممکنیـــم !

سیب سرخ  خانه مان یادش به خیر !

یاد حوّا و نگاه پُر هوس !

آدمِ محبوبِ دل ، یادش به خیر !

یاد بازی های ما در باغ عشق

یاد لبخند خدا در گل به خیر !

آدم نازک دلِ عاشق چه زود !

درهوای چشم حوّا ، بیقرار ؛

سر به عشقش داد و

...

بخت بد فرجام ما ،

کوچ بود  و کوچ ، کوچ....

درد بود  و  درد  و  درد .....

درد عشقی از  ازل

درد هجری تا ابد

آه چه ، نا ممکنیـــم ! ....