آسمان ده ما ابی نیست

زندگی شیرین است
زندگی برگ گل است
پرش ماهیست در حوض حیاط
خواندن قمریست در گوشه ی ماه
اندکی میگذرد...
در هیاهوی زمان
باخودم می گویم چه هوای خوبی
قاصدک می رقصد
مادرم می خندد
پدرم اسودست
روزگار می گذرد
شکر خدا
چِقَدر خوشبختم!!!!

ناگهان
شیشه ای می شکند
میپرم از خواب من
به خودم می ایم
زندگی شیرین است!چه دروغی به به!!
مادرم را دیدم کنج اتاق
غصه از چهره ی او می بارید
او به اینده ی من می نگرد
نگران است مادر
مادرم میگوید اسمان ده ما کاش کمی ابی بود
شایدم حق با اوست
آسِمان ده ما آبی نیست
به چه دل خوش باشد؟
در کنار مادر قاب عکس پدرم را دیدم
پدرم کارگر است
مرد شریفیست اما.
کد خدای ده ما گرکمی دزد نبود
حق او زحمت بسیار نبود
وضع ما بهتر بود
قاصدک می رقصید
مادرم هم شاید در فرا سوی زمان میخندید...
آسمان ده ما ابی نیست
من امیدی به ته قصه ی این ماه ندارم اما
تو اگر قصه ی مارا خواندی
اگر از تلخی ما اشفتی
گاه گاهی تو بپاش رنگ امید، رنگی از جنس خدا
رنگ نیلوفری یا رنگ سپید بر تن این هستی


محمدرضا ملکی(میم صامت)