در محضر شیخ اجل

درود و عرض ادب حضور استاد گرامی و (فرزانه ام) جناب شیخی ارجمند
دست پر مهر شما را می بوسم و در مقابل بزرگواریتان سر تعظیم فرود می آورم.
سپاسگزار لطف بی دریغتان نسبت به این حقیر هستم و خداوند را شکر می گویم که دوستانی چون شما را در مسیر زندگی من قرار داده است.
حتما فرمایش شما را آویزه ی گوش خواهم کرد. باز هم تقاضا میکنم، هر کجا و هر وقت که لازم دیدید و صلاح دانستید، بنده ی کمترین را از راهنمایی های ارزشمند خود بهره مند بفرمایید.
حال الآن من بسیار شبیه حس آن کودک نو پاست که دوست دارد دیگران راه رفتن همراه با بارها زمین خوردن و با پاهای لرزانش را ببینند و صد البته نیازمند مراقبت، هدایت و دستگیری می باشد تا درست گام بردارد.
««از شما و هر بزرگوار دیگری که میتواند راهنمایم باشد، خواهش می کنم که دستم را به مهر بگیرد و پا به پایم ببرد تا شیوه ی راه رفتنم بیاموزد»»

باز هم از شما تشکر میکنم. بنده را چون دانش آموز خود بدانید و چون گذشته، مثل آموزگاری مهربان و با حوصله، کمکم کنید و به حال خودم وا نگذارید. که راه را گم نکنم و به بیراهه نروم.

پاینده باشید و برقرار

شعرتان زیبا مثل همیشه استاد
اما باتوجه به سابقه دوسال بودن در کارگاه و دنیای شعر بگمانم بداهه بیشتر روی سروده های دوستان شاعری تراوش خواهد کرد که فکر وقلب با شعرشان در می آمیزد وبگونه ای در گیر می شود.وسر ریز همان احساس را شاید بگونه ای می توان بداهه-یهویی- همین الانی-هم سرایی و....نامید.که نظر اکثر استادان بزرگ نیز همینست وهمانطور که قبلا گفتم برای تقویت شعرگویی بداهه سرایی یکی از عالی ترین روش های تمرینست...عذر خواهم فقط انتقال تجربه و آموزه بود