سرهای در آخور

سلام.امشب سروده «سرهای در آخور» را اصلاح کردم که ملاحظه می فرمایید:
(سرهای در آخور)
کسی سر بر نخواهد کرد از آخور؛
نمی گویم خر و گاوند؛
نه اینان آدمی زادند!؛ آری آدمی زادند!
در اینجا گوش ها، کر، دیده ها، کورند؛
به دلهاشان مبندی دل؛
بر آن ها مهر می باشد!
و اینک من چه می گویم،
بسا از سینه سنگ و دل صخره؛ که جوشد آب!
بر اینان چاره نتوان کرد!
چشمان شأن نمی بیند؛
و هم، گوشان، که بسته بر صدای خوش!
کسی سر بر نخواهد کرد از آخور؛
و آخوربانشان باهوش و مکار است؛
بریزد تازه ای در آن، از آن ها که نباید دید!
گهی با خویش می گویم؛
نه اینجا جای ماندن هست؛
در این گسترده گیتی؛ بباید جای دیگر شد!؛
سخن را «عارف» این باشد!؛
خدایش راه بنماید؛ در تیره شب رزگار!
۴۰۰/۸/۱۱