پناه

دلت از خنده ها لبریز

دل من ز غصه سر ریز

دل من کورۀ درده

دل تو مرده و سرده

تو روز های سرد وبوران

که دلم زخمی کوران

به تو من پناه آوردم

جای درمون کوله غم

روی دوش من گذاشتی

منو با غم جا گذاشتی

دیگه دستهام پینه بسته

مرکبم به گل نشسته

موهای نرم و قشنگت

مثل نیشتر مثل زهره

دائما\" با من به جنگه

شاید از دیدن فردا

توی آینه تک وتنها

که دارم جون میکنم

برای تو

تو خوشی از دیدن من

اما من بیزارم از تو

دیگه حتی واسه یکدم

نمیخوامت نمیخوامت