اعجاز

بیا از من قبول، این خرمن گلهای زیبا کن
دگر کمتر سخن از شاید و امروز و فردا کن

به جای زندگی کردن کنار گند مردابی
بیا منزل کنار برکه با آب مصفّا کن

بر این دشت کویر خشک آخر این نگاهت چیست؟
نگاه خویش بر همزاد چشمت یعنی دریا کن

چرا این درّه پیمائی؟ تا این کوه است و این قلّه
از آنچا جنب و جوش ِ شهر را بهتر تماشا کن

نگاه چشم تو گوید هنوزت الفتی با ماست
دل عاشق بود مطرح، مراد چشم حاشا کن

تو خود یک ساده دل بودی، اگر گم کرده ای خود را
بیا اینجا درون این دلم خود را تو پیدا کن

ترا من دوست دارم بر زبانم میرود دایم
تو هم این دوست دارم را چو من پیپوسته نجوا کن

ز دفتر شُست باید واژه های مرگ و مردن را
؛ ز آه عشق کاری برتر از اعجاز عیسا کن ؛

مصرع آخر از شاعر گرامی فاضل نظری است