مهتاب من!

آسمان مهتابی است

عشق از لابه لای حصارهای

پنجره مان خود را

به اتاق تیره تنم  می رساند

مهتاب!

چقدر بی تابی که

اینگونه تارها ی تنم را  

با دستان بی مروت عشقت

به لرزش می آوری

و نغمه ی دوستت دارم را  زمزمه میکنی

چقدر دوست داشتن آسان است !

مهتاب!

دستان روشنت را ازتیره گی های دلم

بردارکه

من سیا ه روزگارم

دلم تاریک

وروحم تاریکتر از شب است

آه مهتاب!

دلم تاریک است.

ولی چقدر التماس دارد

دلم روشنایی دستانت را

بردار از دلم دستانت را که خواهش نور دارند

مهتاب من!

نگو عاشقی

نگو دوستت دارم

که عشق در تاریکی دلم معنا ندارد

آه مهتاب!

چقدر دلم عاشق است؟

مهتاب!

بگذرار بگویم که چقدر دلم عاشق است

عاشق تو

که در تاریکی دلم

روزنه ای از نور هستی

آه که چقدر دلم سراپا خواهش است

من عاشق نورم مهتاب!

ولی توتنها روزنه ای دراین تاریکی ای

مهتاب مرا سیراب کن

مرا درخود حل کن

که من نورهستم

********

منا آراسته