کودک دل

از ته دل می خندد
کودک ساده ی قلبم
به عشوه گری
تار موهای سرک کش
بر کوی پیشانی
که با تشر آرام فوتی
می جهند و
باز می گردند
شیطنت وار

زود می گرید
به شکن های ریز
حضور
نگاهی تیز

اما....

نمی شکند !!
کودک است دیگر
باور ندارد
بدی را

وقتی هم که شکست ،
«می میرد».......

کودکم همچون
گل خود رووی
ظریف و رنگین
نشسته بر بستر
زمخت و بی حفاظ
سنگهای آفتاب گیر،
چشم نواز
اما
به بوسه ی
شهوت شبنمی
میراست

طفلم ،
راه رفتن نمی داند
اما
مست می شود
به بوی سکر نوازش

غرق سرخی عشق
بی خبر از سیاهی،
ابریشم سینه
می سپارد
بی اختیار...
به زخم سیخهای
نرمینه پوش فرش
به شوق آغوش گرم

چه بی ریا دل بست
به واژه های تراوا
از زبانی هم بیان

نمی داند
آنکه
در قلبت
کودکانه
زبان میریزد

بالغ مردی است
سپید کرده
گیس دلربایی
در آسیاب‌ تجربه ی
دلبرکان سیاه گیسو
که شیشه ی عمر
عایق می سازد
با تکه های بلورین
قلبهای شکسته....

افسوس
کودکم‌ دیگر،
نخواهد چشید
طعم گس بلوغ

ببین،
آماده اند
زیر بلندترین درخت بهشت
بالهای فرشته ی کوچکم ....