غزل

یک نفر در غزلم، بازدم و دم شده است
پیش پایش همه ی قافیه ها خم شده است

بین هر مصرع شعرم نفسم میگیرد
هق هق و بغض و تماشای تو با هم شده است

زیر قولت نزنی ج‍ِر نزنی در ماندن
که حضور تو به هر ثانیه ملزم شده است

تو اگر بد بکنی با دل من ،خواهی دید
شاعری خسته از آمار جهان کم شده است

کارم از کار گذشته...و خدا رحم کند
گره ات با دل من قاطع و محکم شده است

دختری ساده چکید از قلم احساسش
کوچه ی تنگ دلش شکل دلِ بم شده است
اعظم بهارلو