سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        جهان هستی ( اول)

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر غزل

        ارسال شده در تاریخ شنبه ۲۸ شهريور ۱۳۹۴ ۱۱:۳۳ شماره ثبت ۴۰۶۸۶
          بازدید : ۲۸۱   |    نظرات : ۲۳

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

         
         
        <p dir="\&quot;RTL\&quot;" center;\"="" style="text-align: right;">(جهان هستي ( اول 
         
        داني  اين  هستي چرا   شد   گردکان؟       
              از چه  رو   چون  آینه   سقف  جهان
        گنبدش  خوانند  داني  از  چه  سان؟     
                گر  شنيداري   شنو   اين  قصه    مان
        گنبد   دنيا ي   ما    ديرينه     است       
                 هستي     عالم     همه    آيينه     است
        چهره گر  باشد همه  زشت و پلشت        
               اندرون    آیینه   کی     زيبا      بگشت
        زشت صورت آینه گر خویش  بديد         
                بشکند  آيينه   چون  حق   شد   پديد
        داد و فريادش بلند كين چيست اين؟       
                 آينه   زشتم   نشان،  من  نيست   اين
        نعره  گر  در  كوه  زد  باز  آمدش        
                گر صدا يي  خوش  بود  ساز  آمدش
        آنچه  برگردد  به  تو  باشد  ز  تو         
                خود   فرستادي  ز  پيش  آمد   به  تو
        اين سخن را  از رفيقت  گوش  دار        
                  دوستي  كن  با این فلك  اي   هوشيار
        چون  تویی يك ذّره اندر این  جهان        
                  منتهايي   نيست   اين    عالم  بر   آن
        كي   تواند  جنگ  ذّره  با    جهان؟         
                كي   تواند  غّره  شد  سنگي  به كان؟
        كي  تواند  قطره      فرياد ی  کند؟        
                 قعر   دریا   از   خودش   یادی   کند
        قطره  دريا  گردد از پيوست  خود       
                 ورنه  تنها،  هيچ وپوچ و پَست وخورد
        پس  شنو  اين  قصه  از درد آشنا        
                کو  به  صد   بحر  جهان   شد  آشنا
        روزگاري  دور  در   نزديك   رود        
                دختري  ناديده   روي     آيينه   بود
        رخ  كثيف  و  دَرهم  و موها پلشت         
                همچنان  او، وحشيانِ  كوه  و دشت
        هر چه  مي گفتند  وي  را  مردمان         
                دشمني می كرد  وی   با اين   و  آن
        از   قضا روزي، بر او   آيينه   شد      
                  چهره ی  زشتش  نمود  و کینه  شد
        خود چو دیوی دید و برسنگی نشست    
                 آيينه   بر   سنگ  كوبيد  و  شکست
        چون كه آيينه شكست خود را نديد         
                باز  شادي  كرد  و در  صحرا چريد
        چند روزي مي گذشت باز از قضا        
                  آینه    در  دست  و  آمد   در   فضا
        بار ديگر  خود  در  آن  آيينه  ديد         
                 زشت  خود  ديد،  نفرت از آيينه چيد
        داد  از نفرت كشيد زآن زشت رو       
                   كي   تواند    همرهي   با  من  از  او
        چون شكست آيينه غم ازاو گرفت         
                  چون نديد زشتی به زشتي خو گرفت
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        5