فروتنی

اگر چه منحنی خاستگاه خویشتنم
تو فکر کن که مجاب فروتنی شده ام

                                    محمد علی بهمنی

پیری نبوده گر کمرم گشته منحنی
پیش تو واجب است نمایم فروتنی

این برگِ سبزِ شاخه ی زیتون برای تو
شمشیر خویش بشکن و ، بگذار دشمنی

؛ دنیا نیارزد آنکه چنین میکنی ، چو هست
بس قصّه های تلخ ز دنیا شنیدنی

گر جام آن شراب لبت گشته است حرام
خرمای آن لبت، که شیرین است و خوردنی

خورشید چشم خویش به دلهای ما بتاب
تا در ستیز بوده سیاهی با روشنی

آبشار توامان تو بر شانه ام ، اگر
ریزد، چه باک هست مرا از شکستنی

من چون ربات پیش تو گشتم ، اگر چه هست
نازک دلی، به سینه ی این مرد آهنی

از بس درون کوه دلم شعله می کشد
اشکم رود چو چشمه ای از آب معدنی

من از فروتنی کمر خود نموده خم
تعلیم من به داده چنین،شعر بهمنی

توامان دو قلو tow aman