پرواز

پرسیدی حالم را

از فرسنگها

از انتها

گفتم پرنده در قفست

حال پرواز دارد

چشم دوخته به آروزها

منتظرست

تا بگشایی آسمان

و کوچک کنی زمین را

تا هم بال شوی

و به ارمغان آوری آزادی را برایش

که دریغش کردند

تنها دوریت می آزارد او را

صبر را یاد گرفته

چون ماهی گیر

چون مادری بر بالین کودک بیمار نشسته

چون ایوب

نگرانش مباش

اسارت، پرواز را از خاطرش نبرده

نوشتم برایت

زندگی ندارد سر جنگی

آرام است

آنها را نوشتم

اما

.

.

.

اما واژه هایم

بوی دروغ دارند