روز ازل
نام تو جان زمزم لبهای من
آمده هر دم پی لب ، های من
های زدم هوی زدم در صدف
مُردم از این دایره بی هدف
فسق و فجور و غم و تزویر شد
خنده به رخسار جهان دیر شد
دیر و سجود و نمک و آب کو ؟
سلسله ای در پی سرداب کو ؟
آب کجا رفته که من بی خبر
گشته ام از آب و می ات بی اثر ؟
تشنه ام از روز ازل همچو خضر
آب حیاتم به بغل همچو خضر
لیک اجازت ندهد رب ما
تا که خورم باده و می چون شما
دست و پی آغشته به شمشادها
خاطره ای مانده ز بیدادها
ای که ز بیداد زمان مُرده ای
شهد خوش ناب جوان خورده ای ؟!
سرو سکوتیم و سراسر سریر
گیس رخت گشته چو پود حریر
تار حریرت به کجا رفته است ؟
تخت و سریرت به کجا رفته است ؟
خرقه کجا سبحه کجا جام کجاست ؟
می زده کو نای کجا نام کجاست ؟
نی بزن از نای وجودت ز نی
تا نکنی فرسخی از راه طی
نی زده ام تا که رسیدم به نی
هستی ما را چه کسی کرده قی ؟
حال بزن بر دف و تنبور و نی
نی زده ام ، نی زده ای کرده پی
می زدگان می زدگان را به هوش
دلشدگان ، دلشدگان را بجوش
آمده هر دم ز نهیبی به گوش
داد زمان ، داد زمان در سروش
شور و شعور از پی احکام رفت
میم وجودم پی هر لام رفت
میم وجودم بدنی بیش نیست
جسم من از خار و خس و نیش نیست
جسم من از گردش روح است عزیز
ورنه همین ناخن تن تیز تیز
تا که گرفتم نوک مضراب خویش
چشمه این دیده شد از آب خویش
خویش بود زآب منی سر فراز
جوش و سروش گشته چو من در گداز
باقر رمزی باصر