با این همه

با این همه پیدایی و پنهانی رویت
با این همه بی جایی و هرجایی کویت
با این همه نازی که تو داری
با این همه ماهی
با این همه دستان فرومانده به گیسوی درازی که تو داری
با این همه آواز سکوتت
با این همه بی پردگی و این همه رازی که تو داری
با این همه گردی که نشستست بر آیینه ی هستی
با این که گرفتست سراپای زمین را همه پستی
با این همه بغضی که فشردست نفس نای زمان را
با اینکه نشانی نماندست دگر از می و مستی
با این همه شاید به خودم یا همه کس شک کنم اما به تو هرگز