هستی ویرانه

نفس تلویزیون ذهن تورا هک بزند

دیش ماهواره به اندوه تو پاتک بزند

کنترل دست تو و دست زنت جان بکند

پسر از شیشه حسابی تن خود را بچرد

عکسی از قاب کثیفی سرطان می گیرد

فرشی از حجم کمد تخت زنی می میرد

کوچه یک پله به اندوه خیابانی که

جاده از دست خودش سربه بیابانی که

یک شبه مشق زمین در همه جا دیکته شده

زندگی جن زده  و فوق مدرنیته شده

شاعری کار من و کار تو و کار همه

خاهشن هیچکسی فعل شنیدن نخره  

گیجی از هر طرفی وسط اقیانوسی !

تن موجی ببرد خاطره ی فانوسی

یک نفر توی گلوی تو پر از بد حالی

ضبط کن بغض مرا روی نوار خالی

یک نفر گم شده در هستی ویرانه تری

 صحنه ها ثابت و هی پنجره را می گذری

می رود دست خودت نیست چرا یعنی چه

یک  نفر جان  بکند  در وسط  دریاچه ...

.