خنیاگر
آرشه یِ حنجرم زمین نهاد وُ
صبح دره یِ خاموشی
کزرگ حیاتِ گردنم می گذشت
به سرود وتماشا نشست.
وهنوزم برسرِارغوانِ کاکوتی
یابرسرخه دهنِ تمشکِ خاربنِ کوهی
تارمی تنم افکارِنوچم را
پروانکِ احساس وعنکبوتِ ذهن
مستندِ رازِبقایِ شعرم شد
وصبح دره یِ خاموشی
دوبالکِ به دام تنیده ام را
آرام...
آرام...
درانزوایِ بلعنده یِ ذهنی خاموش
تهی می کند ازحسِ پرواز
ومن هم چونان دربزاقِ چسبناکِ عنکبوتی
دست وپا می زنم چُنین
وطبیعتِ بکرِحشراتِ دفترم
درصبح دره یِ خاموشی
کزرگ حیاتِ گردنم می گذرد
به رساله یِ خاموشی پیوست
کتابی درچاپ دوّمش!