هستی

هستی

سبکبارم گهی همچون پر کاه

.پرم در آسمان با آیه ی آه

گهی سنگین شوم ار بار جانکاه

.گران جان میشوم از سختی راه

گهی غافل زهستی بخش جانها

تو گویی جان من افتاده در چاه

تو ای هستی که جان گرم از دم تو

.که شیرین میشود کام از غمت گاه

من این دریافتم دردل کریما

.که آن دم کاشتی در آسمان ماه

هم او را جاودانی آفریدی

.نمی دانم که هستی هست آگاه؟

که آنچه آفریدی جاودانه است

ومن از عمر بیهوده کشم آه

مینامحمودی