سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        کشتی آرزو ها ( دوم)

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ شنبه ۲۰ تير ۱۳۹۴ ۰۹:۰۶ شماره ثبت ۳۸۶۷۰
          بازدید : ۴۰۶   |    نظرات : ۴۱

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        کشتی آرزو ها ( دوم)
        اين  چنين  باشند  جمع     مردمان          
                    يار  تو گردند  در  حرف  و  بيان
        وقت  كار   آيد،    گريزد  هر كسي          
                   عاقبت  بيني  تو ماندي با  كسي
        پس به قول ديگران دل خوش مكن          
                    قدرت  خود  بين  و كار خود بكن
        گر به  اميد  كسان  آيي  به   جنگ            
                   ناگهان بيني كه خود ماندي و ننگ
        عاقبت كشتي برون شد سوي آب            
                    آبها  بر   كشتي    آمد   با  شتاب
        روزها  كشتي  درون  آب     بود             
                   ديدن  خشكي  به سان خواب بود
        آب و نان، آذوقه ها  پايان گرفت             
                    دشمني  بر  ناخدا  هم جان گرفت
        آن يكي گفتا كه دوزخ شد به كام            
                     ديگري  گفتا    كه  افتاديم  به دام
        وآن دگر صبرش به پايان آمد او             
                   پس برون جست و به پايان آمد او
        چون دو ماند و  ناخدا  و   بادبان            
                     ناخدا   دل   خسته گشت و ناتوان
        هيچ  امّيدي   نبودش  آن  زمان             
                     ناگهان  طوفان شكست آن بادبان
        كشتي  بي بادبان  و  باد  سخت              
                    ناخدا  نوميد  از  آن، برگشته بخت
        چون بشد افسارآن كشتي ز كف             
                   ناخدا  در رقص شد با چنگ و دف
        گفت كشتي صاحبش دردست شد           
                    زين  سبب اين ناخدا سرمست شد
        چون كه  نا امّيد  گشتي  از كسان            
                   مي رسد   روزي   تو  از   آسمان
        چون كه رفت ازدست  يار و بادبان          
                     كشتي آمد سوي خشكي آن زمان
        شاد وخندان ناخدا ازلطف و  جود             
                    شكر  ایزد کرد  و  آمد در سجود
        گفت بودش  او  خدا،  من    ناخدا            
                    اين  زمان  او  هم  خدا،  هم  ناخدا
        چون  خدا    گردید  اینجا   ناخدا             
                    پس  برون  آورد   كشتي   از   بلا
        كشتي تقدير    خود   را  وارهان            
                     بند ها ي  خود  گسل  از  اين و آن
         بند  كن  تقدير  خود  را   با   اله            
                     وارهان  كشتي     تقدير   از    بلا
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        نادر امینی (امین)

        یکی از بزرگان اهل شعر درودی فرستاد برمن از روی مهر نبودم لایق حمو ثنای بندگان بباشم حقیری زشرمندگان سرودم تا که سنجم عهد خویش به اشک یتیمان پای افتاده پیش نه من آن نیک سرشتم در این روزگار ولی من کجا وسعدی روشن فکار کنون من درودی فرستم مریم که عادل بود کنیه اش چو عادل هماره بود با همه بنیه اش
        مدینه ولی زاده جوشقان

        تو ای آن که در قلب و روح منی اا خداوند حکمت خدای غنی اا به اطراف خود هم نگاهی بکن اا بتابان بر این سر زمین روشنی مدینه ولی زاده ی
        مریم عادلی

        درود برشما شاعر نیک سرشتتتت کاش دنیااز فکرتان مینوشت
        نادر امینی (امین)

        مرده آن است که نامش به نکویی نبرند ورنه هرمرد تبهکار به جهان زنده بود لیک مرد فداکار فلکی زنده کند دست دردست فقیران دهد و خرج یتیمان بکند این چنین که رسم خردی درجهان زنده بود پیش یزدان همه از فقر وغنیآن برازنده بود نه ستم بیند و نه ستمکار بود عاقبت در پی عقبی رود پا زدنیا بکشد
        مریم عادلی

        دستها خالی اند ازسخا و سلامممممم هیچ چیز پس نجو ای نکومرد تام

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        4