مرگ صوت

چه کرده ای تو به من چون تمام خا طره ها
کفن به تن شده در زیر خاک مقبره ها

میان روز که چشم دلم به رویت گشت
چرا کشیده بر این دل نبود کِرکِره ها

غبار وادی خاموش شهر آمده است
به جای باد بهاری به پشت پنجره ها

مرا امید فلک بود و بال و پرّ عقاب
نه زندگی و اقامت به قعر این دره ها

منم که قدرِ تو دانم ، رقیب را بگذار
که قدر نور ندانند جمله شب پره ها

چه اشتباه بزرگی در این زمان کردیم
بنای خانه نهادیم روی سُرسُره ها

گمان کنم که هوا رفته در خلاء هستیم
که مرگ صوت فتاده برون ز حنجره ها