ايمان بي تعميد

گردن برافراشته اي
آنچنان كه فروتني را
به اعماق وجودت
ديگر
نشاني نيست

و چنان
در تكفير تپش هاي خويش
مشغول
به باليدني
كه گويي فخر جهان
در ايمان
بي تعميد توست .

تويي كه از معناي درختان
به غلط
صليب
شالوده مي كني
و در معرفت
بي هراس
قابيل هر برادري .

تويي كه از موهبت آب
تنها
به ادراك سيل
نايل آمدي
و آتش را
به سوختن هر انسان
فروزان مي داري .

هر چند
كه پايان تورا
هر كرم و هر شغال
به سور
خواهد نشست

ليك
تو از كبر بي شرم خويش
خورشيد را
به پيكار
دعوت مي كني .