« شعر و شطح »
تنها آوازِ پرندگان شَنیده می شود
از دهانِ من ،
وقتی که لَقـــلَقـــه یِ مسلسلِ شعرم
می شُرد بر سینه یِ تو ؛
گلواژه هایِ شریانِ من
و گلوله هایِ سرخِ دامانِ گُل گُلی ات در باد
تداعی گرِ رقصِ لک لک هاست ؛
بر بامِ ذهنِ شوریده ات
من شبیهِ جان کندنِ آخِرین تکان هایِ حسی ام
در ذبحِ پرندگانِ زمین ؛
هنگامی که
بی بسمل ، با رگِ گلویم
ستیزنده ای ست خونین
دستِ آسمان هنوز هم !
چه خیالی ؟!
چه خیالی ؟! ...
تو نیز ، با لکه یِ ننگِ شطحِ من
که بی گمان گناه آخرست !
سویِ بهشت بشتاب
و من هم جانیِ مرگباری
که به جهنم خواهم گریخت !
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شطح : حرف ها و سخن های به ظاهر کفرآمیزی که عارف از شدت وجد و حال بر زبان می راند
لقلقه : بانگ لک لک ؛ هر بانگ و آوازی که توأم با حرکت و اضطراب باشد
شریدن : جاری شدن و روان گشتن
شریان : سرخ رگ
تداعی گر : به یاد آورنده ؛ به خاطر آورنده
ذبح : سربریدن
ستیزنده : جنگجو ؛ لجوج ؛ ناسازگار