قوم پاپتی

سـینه ام پُــر از غم است
مـرهمی بَهــرم ، کم‌ است
دیـــده ٬ لبـــــریزِ نم است
روز و شـامم درهَم است
غصـه هایم، هـر دَم است
چهــره ام ، پُر مـاتم است
یک گـــــروهِ نانجیــب
از مـــروّت ، بی نصیـب
پَست‌چـون‌ حیـوان شدند
قـاتلِ انســـــان شــــدند
عـدّه ای پَسـت و نفهـــم
دور تــــا دورِ حَـــــــــرَم
جملگی ، بی مِهر و رَحم
با تفنــگ اند و به خَـــشَم
ظلمِ بی حَـــــدّ می کنـند
با همــــه ، بَـــــد می کنـند
کارشان‌ ویرانگری‌ است
خویِشان‌عصیانگری‌است
شیعه گــــردن مـی زنند
گــــردنِ زَن می زننـــد
بس جنـــــایت می کنـند
بَـــــد ، روایـت مـی کنـند
بَـــر رســــــــول و آلِ او
چــون اهـــانت می کنند
در لــــوایِ دیــــنِ حـــقّ
هی خیـــــانت می کنـند
دستشان پُر خـــون شــده
روحشــان افســون شده
پول ، فـــکر و ذکــــرشان
خشک گشته مِهـــرشان
ای خــــدایِ مهـــــربان
خـــالقِ هــفت آسمــــان
کُن عــــذابی بیشمــــار
سهمِ این قـــومِ حمــــار
یا که از آنــــان ، بگیــــــر
هـر چه دادی ، ای‌ بصــیر
تا نبـــــــاشد ، جـــــــرأتی
در دلِ هــــــــر پــــــاپتی
کُن جــــهنّم جــــــایشان
قطع فـــــرما ، پایشـــــان