تکیه گاه

گریه نکن بانوی من ، من تکیه گاهت نیستم

من دیگه رفتم تا ابد غرق نگاهت نیستم

تا صبح بیدارم هنوز از بس خیالم راحته

تنها رفیقم توو اتاق این پاکت و یک ساعته

من شعر میبافهم هنوز با واژه های لعنتی

با کلت های بی صدا از ماشه های لعنتی

این دلهره کابوسمه هرجای دنیا با منه

خاموش میشم شب به شب وقتی سکوتت روشنه

وقتی توو رویای منی هر دفعه خوابت میبره

یک لحظه بیدارم کنی هر روز خوابم میپره

این ساعت بی عقربه محو جنون دود شد

با رفتنت یک بوف کور پشت سرت نابود شد

یک اشک،یک لبخند،تلخ مبهوت در خود گم شدن

تنها شدن در شعرها بازیچه ی مردم شدن

من سایه ی تاریکی ام در بعد این دیوارها

میترسم از این آینه هر بغض تا تکرارها

گریه نکن بانوی من ، من تکیه گاهت نیستم

من دیگه رفتم تا ابد غرق نگاهت نیستم!

هیربد