هوای تار

در این هوای تار که گم گشته ایم ما

چشم امید بر تو بدان بسته ایم ما

عشقت به دل نشسته امیدم چراغ توست
بر حزب عاشقان تو وابسته ایم ما

از آنزمان که خاک تنم را سرشته اند
با نام عشق تا ابد آغشته ایم ما

جامی که داده اند که ما بی خبر شویم
نا خورده بر زمین زده بشکسته ایم ما

آزاده بوده ایم در این دوره غریب
از زاهد ریائی که بگسسته ایم ما

راه فلاح خواهی اگر ما نشان دهیم
آخر موذنِ سرِ گلدسته ایم ما

تا کی غزل که مرده آن چشم دلفریب
یا ابروی کمانی پیوسته ایم ما

گفتم که دست یاری در آور بگفت دوست
ایمان بریده ایم دگر خسته ایم ما