بهار 1389

نــــــوبهار است بیا دلـــــــبر دُر دانـــــه ی مــــن 

خوشه ی هفت فـــــلک، زینت کــاشانه ی من 

سقف بردارم از این خانه و زیــــن روزن کـــــــور

گرم دیـــــــدار شود دیـــــده ی رنـــــدانه ی من
خوشه ی لولو پـــــروین و خـــــم ابـــــــروی مه
روشن از روی تــــــو و آن خــــــم پیمانه ی من
می گشاید چــــو بهــــاران ســحری در میقات
نافه ی چشم تـــــو و سینه ی میــخانه ی من
مشک شب بــــــوی تـــــو و گرمی زرتاب رخت
کرده همـــــصحبت گل این دل دیــــــوانه ی من
دم فــــــراش بهاری به ســــــر دشت و دمـــــن
به دل خفته و چــــــــون بـــــر سر ویرانه ی من
 بدمیدست مسیحا نقسی از ســـــر عـــشق
که به وجــــــــد آورد این خاک، چو پیرانه ی من
ساقی چشم تــــــو و نــــرگس مستانه ی باغ
کرده دیــــــوانه بسی چـــون سر فرزانه ی من
مجلس بــــــــزم و طـــرب بر همه افلاک گشود
پایکوبیّ دل ســــــرخوش و مستانه ی مــــــن
پرده ها می زند این نای چو با پنجه ی عشق
گشته پُــــــــر هفت خط ساغر شکرانه ی من
بس غیمت شـــــمر ای بـــــخت مظفر این دم
که فــــــــراهم شده ایـــن حال ز جانانه ی من
بس بهاران گــــــــذرد بــــــر گــــــــذر آب و کنار
که نباشد اثـــــــــری از مــــن و افسانه ی من
  ( تهران- 1389/1/18)
(مظفر جوینی، "ترنم وصال به سرچشمه کمال- دفتر پنجم"، انتشارات جهانکده، 1393)