غزل ای سحر جاودانه

 

بوی تو می دهد ترانه ی سبز

 شاخ ِتر برگ ِنو جوانه ی سبز

می کشم رو ی ِابر های خیال

 طرح یک سرو و آشیانه  ی سبز

شعر من با تو می شود دریا

موج ای آب ای کرانه ی سبز

برگ پاییزی ام نمی دانم

به کجا می کشد نشانه ی سبز

می سرایم تو را به هر چه بهار

می نوازم تو را بهانه ِی سبز

گم شدم در کنار خلوت خویش

 در شلوغی ترین زمانه ی سبز

دل خاموش را  نوازش کن

روشنی بخش صبح خانه ی سبز

 به نگا هت گل و ترانه بریز

غزل ای سحر جا ودانه ی سبز