هجران و مهجور

روزي جواني در اين جلفاي فعلي

گويند كه شد عاشق همچو افسانه ليلي

 

 

.

پسرك كه شبي با فكر هم آغوش شد

به شوق دخترك تا صبح مي آلود شد

 

 

 

 

جفاي دلش بر سرش چيره شد

همه خواب او،بر تبش پيشه شد

.

رفتند و زدند ذكري ز مهرش

چند صد گوهر و زر زد سجلش

.

خردمندي بگفتا آن جوان خام دندان

كه پندي ميدهم از جال خود دست بردار

.

پسر در سرش داشت شوق وصال

كه گويي گرفتند زر ز فرعون نثار

.

سر انجام   دخترك توري به تن كرد

نهال عشق را با او علًم كرد

.

چو چند سالي گذشت،مجنون و ليلي

غمي افتاد بر دل چو ز ميلي

.

چو زينه زندگي بر او بدر گشت

طناب زندگي براو حضًر گشت

.

كه ناگه دخترك مهر خود پس گرفت-

به بهايش هم،بنز آخر گرفت 

.

پسر ناله سر،خيره، خرًد پيشه ديد

دوان و دوان از پس بيشه ديد

خرًد پيشه داند رازي ز بهر من

گر ببيند مرا،رسوا شود شكست من

چو از قبل به آيينه خويش رسيد

برين سخن نزد خرًد پيشه ديد

.

گر تو خواهي رخ ليلا گزيني

تمام زندگي بر پا گزيني

چو عقل خويش را پروا ببيني

برون آري،ره تقوا بچيني-

ژفاي زندگي بر تو شود سهل

نهال زندگي با تو شود سرو