عیـــــــــد از راه آمــــــــــــــد امــــا نیست مــــا را رخت نو
رخت نـــــو مــــال کســـــــی باشــــد کــــه دارد بخت نو
جامـــــه ی ده ســـــال پیـــــش خویـــــش را پوشیده ام
تـــــــــــازه آن را هــــــــــــم در آوردم اخیـــــــــرا از گـــرو
پیرهــــن - شلــــــوار مـــــــردم بـــر تـــن خــود کرده اند
بنـــــده دارم بــــــر تـــن خــــــــود چــــون زمستان پالتو
عیـــــد در قامـــــوس هــر کـــس معنـــــی ای دارد جدا
خواهــــی ار استـــــاد معنــــادان شــــوی از مـن شنـو:
آدم بیچـــــــاره را عیـــــــــد اســـــت فصــــــل آه سـرد
کـــــز نهــــاد خــــــود بـــــرون می آورد هـــر روز و شو
مــــرغ و بوقلمــــون به خوابش هم نمی آید که نیست
قاتقــش جــــز آش کشــــک و آبــــــــدوغ و نــــان جو
چهره اش هـــــر چنــــد خنـــــدان اســـت اما در دلش
صــــد بـــــــد و بیـــــراه می گوید بـــه عیــد و سال نو
هـــی بـــــه خــــود گوید که افتــادم عقب از کار و بار
کــاش اصلا عیــــــــــد لامصّـــــــب نمـــی آمــــد جلو
قیمــــت آجیـــــل و شیـــرینـــی نمـی پرســـد ز کس
چـــون کـــه می دانـد به قلبش سکتـــه می آیـد یهو
نرخهــــای میـــــوه را عمـــــــرا نمی گیـــــــرد سراغ
تــا نلــــرزد دست و پایـــش ، غش کنــــد ، گردد ولو
بــــر فــــراز سفــــــره ی گستــرده اش بـس عیدها
دیــده ام با دیـــــده ی خـــــود نــــی که فرمایم غلو
کاچــــی و کشگینـــــه آش و نـــــان خشک و اشکنه
نــــه خــــوراک بـــــرّه و ماهی ، نــــــه تیهـــو با پلو
بــــر ســـرش از بسکـــه پتک فقــــــــر می آید فرود
خویشتن را می دهـــــــد در نــــزد خـــاص و عام لو
یعنــی اینکـــــــه در خلال راه رفتـــــــــن مــی خورد
بی کــــه جـــام بـــــاده نــوشـــــد در خیابانهـــا تلو
وزن او پنجـــــــاه کیلــــو ، اخــــــــم او هفتـــــاد من
نـــام او مقبـــوض بــاشــــــد ، شهـــــرت او وانشو!
*** *** ***
فـــــرد ثروتمنـــــد امـــــــا بــــر خـلاف ایــــــن بشر
بـــذر ناپاشیــده گنــــدم نــه ، کنــــــد اسکـــن درو
لحظــه لحظـــه هست براو عید میمون چونکه وی
صاحب ده شـرکــــــت اســت و کارگـاه و باغ مـــو
صبــح تا ظهــــر است ساکن تــــــوی حمام سونا
ظهـر هــــم تـــــا شــــب نمایـــــد ورزش واتــرپلو
تا کند ثابت کــــــه برجمعی است در کشور سوار
می دهــــــد ویراژ گــــه بــــا بنـــز و گاهی با پژو
ترکتــــــازی می کند همـــــواره بــــــا اسب مراد
چـــارپــــای بی لگامی کاو نمـی خواهــــد قشو
در حســــاب جـــاری اش میلیـــاردها تومان بود
همچنیــن شمـــش طلا در گاوصنــــدوق و کشو
گر بفهمد آن ســـر دنیـــــــا یکی را هست گوش
بهــــر کنــــدن می رساند خویــش را آنجا به دو
تــوی قامـــوس حیاتش نیست جز این واژه ها:
دزدی ، استثمـــار ، غـارت ، ثروت اندوزی ، چپو
«شاطر»ار خواهی که سال نـو مبارک باشدت
جامـــه ی عزّت به تن کن ، جـــــز ره تقوا مرو.