کجا خوابم برد

در پیچ و خم های غلیظِ عبور ،

آن زمان که من در پستوی تنهایی ام،

تاروپود شبم را می بافم

یکی هست که در تنهایی اش،

وصله هایِ حضور مرا به هم می دوزد

یکی که در سکوتِ شب اش ،

ساز می کند نوای بی موزونِ مرا

همان که صدای سازَ ش در من،

به سانِ آب در تَنِ ماهی  آشناست،

آه!

ای آشنا 

ای آشنای من 

توبگو،

کجا خوابم برد؟ 

کجایِ این شب خوابم برد 

من که خوابم سنگین نبود ،

پس این سنگینیِ کدام واقعه بود ، مرا خواب کرد.