تنها دليل زنده بودن

تنها كه باشي همه ي روزها و شب هايت يكجور مي گذرد . آهسته ، دلگير ، در سكوت مطلق . تنها كه باشي عشق و نفرت كنار هم روزگار مي گذرانند . فرياد معنايي ندارد .اشك مي خشكد ، لبخند مي ميرد و غبار بي تفاوتي رخسارت را مي پوشاند . تنها كه باشي  حتي براي خودت هم دل تنگ نخواهي شد . باران ،جمعه هاي دلگير ، يلدا ، عيد نوروز و حتي صداي ساعت شماته دار قديمي هم بهانه دستت نمي دهند تا افكارت را بتكاني و خلق واژه كني . تنها كه باشي چشمانت زودتر به شب عادت مي كنند و لبهايت به سكوت و مرگ ، تنها دليلِ زنده بودنت مي شود به انتظار...

 

 

 

 

 

 

 

حامي