ماه

چرا مرا فقط از دور دور می پایی

چرا به خلوت خاموش من نمی آیی

تو دور و دور ترینی ستاره دوری

شبیه بود و نبودی شبیه رویایی

تو سیب نقره ای ماه،دست من کوتاه

منم اسیر تمنا تو بی تمنایی

به چشم من که چنین شاعرانه می بینم

حریر مخملی آبی غزل هایی

حواص و حوصله ام را به باد خواهی داد

که در نگاه منی سوی من نمی آیی

صدات می زنم از این مسیر طولانی

ولی چه فایده دور از صدا و غوغایی

چه بهتر آن که ترا من نمی توانم چید

که ماهتاب شب شاعران تنهایی