شـــُـد زنده از نو خاطـــراتِ خـوبِ بهمن
نور آمد از مغرب و مشرق گشت روشن
آمــــد دوباره روزِ خاطـــرخــــواهیِ مـــا
خورشیـــد آمــــد ســـرفـرازانه به میهن
یادش بخیــر ایّام خـــوب همـــدلی هـــا
رفت از درونِ خانه دیو ، آمـــد پشــــوتن
آن سالها ملّت یکی شــد ،دســتِ واحـد
تا ریشـــه کــن گـــردید ذلّــت از تو وُ من
بر گُل نشسته هرچه گُلدان بود آن سال
آلالـــه هـــا با لالــه ها رقصیدو سوسن
روزِ خــدا را نـام از رهبـــر به جـــا مـــاند
از او چـــراغِ مهــــرِ ملّــت هست روشن
وابستگی درد است ،از لطـــفِ شهیدان
شد گورِ سردش مدفنِ امیــالِ دشمـــن
شیطان به خوابش باز می بینــد ،تَفَـوّق
در وقـتِ لازم هـــرجـــوانی یک تَهَمتَـــن
در مهـــربانی وَ سخــاوت بینظیــر است
فرزندِ این میهن که در عَـــزم است آهن
اینجاست ایران ،ســرزمینِ شیرمـــردان
از بانوان است این بزرگی هـــا به دامن
ایـــرانــی وذلّـــــت، نــدارد یـاد ، تاریــخ
دور است از ما خفّت و هــر روز مُـــردن
شـــادی مبــــارک باد با آرامــــش مــــا
بیست و دو بهمـــن برایِ ماست خَرمن.
احمدیزدانی