حاصل عمر جز وصال دلبر نیست.
از سر خیال دلبر خود چون برون کنم؟ / جز این چه چاره که مهرش فزون کنم
دلبرا:
غـــــافل از منظر رویت نظری نیست که نیست
بی خیال نظـــرت هیچ سری نیست که نیست
در ره عشق تـــو هم شهره ی عامم هم خاص
انـدر این ره ز جنونم حــــذری نیست که نیست
عــــافیت جستن و مـــــهر تـــــــو به دل ورزیدن؟
خیر، زین بادیه مـــا را خطری نیست که نیست
هــــــــر که زین چند صبا عافیت خویش بجست
برگ فــــــــردا بنگر زو اثــــــری نیست که نیست
سنگ کـــــوی تــــو صبور گذر کیست که نیست
همچو من در گذرش رهگذری نیست که نیست
سیل اشک مـــــــژه ام شسته چنان چشم ترم
پاکتر از نــــظرم چشم تـــــــری نیست که نیست
شادی جــــان من انــــــدر قـــدح و مقدم تــوست
ناز کــــــم کتن که امید سحری نیست که نیست
خاک هــــر تـــن که دلش در ره عشق تـــــــو تپید
کُحل اهل نظر است خاک رهی نیست که نیست
در دل من تــــــو نشستی که تـــو خود جان منی
در نفس مــــــــرغ بیان دگــــری نیست که نیست
حاصل عــــــــــمر درازی که پُـر از بیش و کم است
جز به وصـــل تـــــوام اندر ثمری نیست که نیست
( دکتر مظفّر جوینی، مشهد- 11/ 12/ 1370، ترنم وصال به سرچشمه کمال- دفتر اول، اتشارات جهانکده )