سخن

سخن دوست آید به زبان شیرین تر ای نام نکویت به زبان گمنام تر تو که یاری و دگر سخت در گیر غمی کوچه غم ز دلت لبریز است مطمئنی ؟ گه گداری شریک لحظه های غمتم باز هم ناله کنان آواره کوچه غمی من که از مهر تو لبریزم پس دوست پنهانم مشو از همدردان غمت اینک در خشم مشو سالهاست درگیر رفاقتم و تو هم در گیر من پس کجایی ای آباد کن هستی من از شوق حضورت لحظه ها در انتظار کجایی ای روشنی بخش وجودم بی قرار غم نبودنت به امید بودنت حمل می کنم گرنیایی سربرنمی دارم ز آتش سوزان خاک پس آن عشق عشق زلیخاییت کجاست در دل شب که یوسف را می کشاند بیرون از دل خاک