ایران من

به ایران نگر،  سرزمین  من است
سرای  دلیـــران  رویین  تن  است
به  شیران  بیدار  در  بیشـــه  اش
 به  مردان ،  زنانِ  پر اندیشه اش
به کرد و  بلوچ  و  خراسانی  اش
به  کرمان  و  تبریز تهــرانی  اش
به  کوه  دماونـــد  ســـر  در  فلک
به  لــر  های  ساده  دل  بی  کلک
به هرمز به لارک  به قشم  و کُنار
به  کارون  و هامون و اروند کنار
ستیزیم  بـــا  دشمنــــانت  وطــــن
به  تازیم  بر دشمن از مرد و زن
کفن باشد آن گاه تن پوش و رخت
زنیم  سیلی بر دشمن خوار سخت
چنان  پاک  ویران  کنیم کشورش
که  فکــر  تهاجم  پرد  از  سرش
زنیم  با  تبر  آن  سرش  را زبیخ
کنیم پیکرش را  به  دروازه  میخ
مبادا  ز  یادش  بـــرد  پارس  را
خلیج  و  نگین  جهان  فارس  را
بماند  همـــــی  تـــا  ابد  یـــاد  او
خدایش  رســــد  لیـــک  فریاد  او
شود  عبـــرت  مردمــــان  جهان
تو  ایران  همـــی  جاودانه  بمان