گـــره از ابــروان بـگشا،مـــنِ دیـــوانــــــه بیمــارم
زعشقت مـــاهِ تــابــانــم بــسی زارو گـــرفتــــــارم
نشستی بـــا رقیبـــانم،مـــرا دیـــوانـه تـــر کـــردی
تحمل کـــردمت امــا،ز هــــــرچــه عشق بیـــزارم
تمسخرکــــردی ورفتی،نــدیــدی عشق پـــــاکــم را
ودرهرجا صدا کــــردی،که کمتر از سگ هــــارم
تو می دانی و می دانم که روزی باز می گــــردی
ولی افســـوس در آن روز،رقصان برســــــر دارم
اگر دیـدی ســــرِ دارم،مخند ازرقص مـــــرگ مـن
که دق کــردم زدست تو،به تــرک جسم ناچــــــارم
اگر چه چند روزی دل،پر از خــون شد دراین دنیا
ولی اکـنون دگــر فـــارغ زعشق و مــن زدلـــدارم
به هنـگام کفـــن خــوانـــد مصیبت نــامـه ام واعـظ
که در روز قیـامت هـــم،تــک و تنها وبـــی یــــارم
اگر بــعد از دو صد ســالی شکــافند گـــور تنگم را
ببیند آن شکـــافنده،کــه از کینــــــــه پـــر از نـــارم
منم دانش خـــدای مــن،رهــــایم کـــن زدردو غــــم
که در دنیــا ودر عقبی ،چـــرا رســـــوای بـــازارم