سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 2 آذر 1403
    21 جمادى الأولى 1446
      Friday 22 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲ آذر

        غم حضرت سلیمان

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ چهارشنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۳ ۲۱:۰۴ شماره ثبت ۳۲۳۶۸
          بازدید : ۴۷۶   |    نظرات : ۳۲

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        غم حضرت  سليمان
        آن  سليمان  پادشاه   جن   و    انس                       
        فّر و كّر وي فزون تر  از   دو   جنس
        پس   زبان   مرغ   دانستي    چو   او                       
        طوطيان را   در  سخن   آمد   هم  او
        گاه   بر     مرغي    بفرمودي    كلام                       
         گاه    ديگر  باد    را     دادي     پيام
        گاو و استر ، ماهي  و  خر   جمله   را                        
        با زبان   يك  به  يك    كردي   صدا
        فهم هر يك  بر   سليمان   سهل   بود                       
        جملگي   فرمان    وي   را   اهل   بود
        جمله  عالم  زير  چترش    زنده   بود                       
        صد  هزاران  ديو  او  را   بنده   بود
        هر   كسي   فرمان    او   گردن   نهاد                        
        اين جهان و آن جهان  بودي تو شاد
        دوستان در حسرت از  آن  فّر  و  كّر                        
        زين همه نعمت كه بود  او  را  به سر
        بود    حضرت    را   رفيقي    نازنين                        
        خوش سخن، شيرين،  بسان   انگبين
        روزها با  هم   سخن   از  اين  و  آن                         
        رازها   با   هم    بگفتي   در     نهان
        چهره سلطان غمي در خويش  داشت                        
         آن حكايت از  دلي  پر  ريش  داشت
        ليك  پنهان    مي نمودش   غصه  را                         
         تا   نگردد   آشكار   آن     قصه   را
        پس رفيقش  چهره  از حضرت  بديد                           
        در درون   چهره   ديدي  غم   شديد
        عاقبت    آمد    وي    اندر   جستجو                           
        گفت  سلطان   را   كه  از غمها   بگو
        هر چه مي خواهي خدا يت داده است                          
         قبل و بعدت كس چنين  ني زاده است
        از چه رو غم در دل تو  جان  گرفت                          
        ريشه در  قلبت  چرا  اين سان  گرفت
        پس سليمان گفت دست از  آن  بدار                          
        جستجو  كمتر   كن   از   آن در گذار
        گفت  ياران درخوشي با هم خوشند                           
        از غمي در دل به يكسان   ناخوشند
        پس بگو آن  راز  غم  در  سينه    را                           
        ريشه  سوزانم   غم     ديرينه     را
        پس  سليمان  سفره از دل باز   كرد                            
        قصه ي آن    غصه ها   آغاز   كرد
        گفت  حضرت   ناتوان    گرديده ام                              
        از     غم     ناداني اش    رنجيده ام
        من  كلام  مور   مي دانم  چه  گفت                            
         استر و گاو و شتر   دانم  چه  گفت
        چند    گاهي    آدمي  شد   نزد  ما                            
        من   نفهميدم چه  مي گويد   به   ما
        خنده   آمد  بر    لبان    آن   رفيق                            
        گفت   واگو   قصه اش   ما  را   دقيق
        جنگ  دارد   با    خود  با   ديگران                            
        با    زبان    غير     مي گويد      بيان
        كر  نمي باشد   نه   كور و لال  باد                             
        قلب    او    از    كينه   مالا مال    باد
        خواهشي  دارد  نمي داند چه  است                             
        گاه بنده،  گاه  ديگر  چون  شه  است
        آرزوها همچو سلطان است و  بس                             
        كارها  همچون  غلام   و   بنده  است
        هرچه با او خوش بگويم  من  بيان                             
        كينه ها در  دل   فزون   گردد  از آن
        آنچه را  گويم  نمي گيرد به گوش                             
         كاش  مي دانست  زباني  از   وحوش
        غصه هاي دل سر اندر چاه داشت                             
        عمق   درياي  دلش  را   راه   داشت
        آنقدر  گفتا  ز  غم  تا  خواب  رفت                             
        سوي معبودش شد و  بي تاب  رفت
        ناگهان  در  خواب   آمد  يك  پيام                             
        توبه   كن   نزد   خدايت   زآن  كلام
        پس  شنو  تا  من  بگويم  راز  آن                              
        دمي   از  بهر   چه   گردد    چنان
        پاي  او در  چاه و سر در آسمان                               
        آدميت   خلق  شد   از   اين   و  آن
        گر سخن  از سوي قعر آمد برون                              
        چون جماد انگار  وي  را  از  درون
        پاي در  قعرش  گرفتار  خود است                             
        آدمي  در   دام    رفتار  خود  است
        چون كه عادت كرد بر   اعمال  بد                              
        گر چه نيك انديش،  اعمالش  چو دد
        در  تعارض  ذهن  و  اعمال  آمدي                            
        رنج  بسيارش  از   اين  حال  آمدي
        چند    گاهي عادتش  گر  پاك  شد                            
        جمله  افعال   بدش   در   خاك  شد
        پس به  سر   آدم  بگويد  آن  بيان                             
        چون ملائك مي دهد از خود  نشان
        بي نهايت  مهر جوشد  زآن   كلام                             
        هر كجا  مهري  بود   باشد   سلام
        من   فرستادم  كه گردد    بند   تو                             
        تا   بگيري  عبرت  و   او   پند   تو
        گر     نبيني    عمق    چاه     آدمي                            
        كي توان سر  شد  برون  از  آدمي
        مرغ، چون خواهد جهيدن اين چنين                            
        پا   فرو    آرد   نشيند   بر   زمين
        بعد  از آن  پّران  شود  در  آسمان                           
        آن   چنان   بالا   كزو  نايد  نشان
        لطف مي كن اين  چنين آدم  كه او                             
        بيش   باشد  لطفها   بر  تو   از  او
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        میر حسین سعیدی

        لاله و گل نشانه از طرف یار داشت ااا بی خبر آمد چنان روی همه پا گذاشت
        ابوالحسن انصاری (الف رها)

        نرگس بخواب رفته ولی مرغ خوشنواااااااگوید هنوز در دل شب داستان گل
        میر حسین سعیدی

        رها کن دل ز تنهایی فقط الا بگو از جان ااا چو میری یا که مانایی همه از کردگارت دان
        نادر امینی (امین)

        لااله الا گو تکمیل کن به نام الله چو چشمت روشنی یابد به ذکر لااله الا الله چو همواره بخوانی آیه ای ازکهف بمانی ایمن از سیصد گزند درکهف بجو غاری که سیصد سال درخواب مانی ز گرداب های گیتی درامان مانی چو برخیزی ز خواب گرانسنگت درغار مرو بی راهوار در کوچه و بازار مراد دل شود حاصل چو بازگردی درون غار ز زیورهای دنیایی گذر کردی شوی درخواب اینبار به مرگ سرمدی خشنود گردی زدست مردم بدکار
        میر حسین سعیدی

        مراد دل شود با سی و نه حاصل ااا به کهف و ما شروع و با ه شد کامل اااا قسمتی از آیه سی ونه سوره کهف برای حاجات توصیه امام صادق ااا ما شا الله لا قوه الا بالله اال

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        3