بوف کور

دگر مپرس چه هستم من و که بودم من
شکسته آینه ای از تبار دودم من
چو بوف کور کنون صادقانه میگویم
برای سایه خود شعر می سرودم من
به زیر سایه آن سرو بی نشان شب و روز
به هم تنیده چو نیلوفر کبودم من
اگرچه زندگی ام بود درد بی درمان
چه دردها که بر این زندگی فزودم من
به غیر خون جگر جرعه ام به کام نریخت
چو غنچه گر به تبسم لبی گشودم من
مرا ز چشمه جوشان عشق حاصل چیست؟
کنون که تشنه تر از کام زنده رودم من
چو خار خشک بیابان زخویش بی خبرم 
دگر مپرس چه هستم من و که بودم من