دخیل دلت

دل میبری و دلم بی تاب می شود.
از دوری نگاه تو هر لحظه آب می شود.
این بی کس غریب دلش غم گرفته است.
غم خانه در ضریح تو شاداب می شود.
هجرت کشیده ام آقا دلم سردتر شده.
خورشید بی دخیل سردآب می شود.
خشک است چشم ودیده ام ازبس ندیدمت.
آقاطلب نکردی اش بی آب می شود.
من از میان گمشده ها پیدا نمی شوم.
هرکس دلش ضریح توست نایاب می شود.
این رسم عاشقی شاه و گدای توست.
هرکس گدای توشد ارباب می شود.
نازت کشیده ام آقارضا نمی شود دلت؟
آیا به اذن دخول دلت آفتاب میشود؟!..
ن.ح