حاجیـــــان از سفـــــر کعبـــه به اجــــلال رسیدند
وقتشـــان خوش که مـی از ساغر اقبـال چشیدند
بـا دل شـــاد رسیــدنـــد و نـداننـــد کـــه در اصــل
مــرغکاننـــد ، ز گلشــن بـه قفــــس بـــــاز پریدند
آهوان به چمنـــزار صفــا رفتـــــه بـــه شوفنـــــد
که نـــدانستـــه دگـــر بــار ســـوی دام دویـــدنــد
قطـره هایند به دریـــا شده واصـل ، ز بــــدٍبخـــت
شـده از بحـــر جـــدا ، دامـن مــــرداب گـــزیــدند
جسته ازظلمت و رفتندسوی چشمه ی خورشید
بـــاز خـــورشیـــد رهـــــا کرده به ظلمات خزیدند
خـــــرّم آن جمـــع که هنگام طواف حرم دوست
عهـــد بستند بـــه جـــانـــانـه و از خـویش بریدند
به صفــا و به منـــا و حــرم و مـــروه و زمـــــزم
بی صفــــــایند اگـر جلــوه ی محبـــوب نـــدیـدند
سعیشان نیست قبـول ار نه بت نفس شکستند
حجّشان نیست بجـــا گــــر نه ز امیـــال رهیـدند
تـاجـراننـد نـه حــــاجنــد اگر در سفــــر عشــق
دین خـــود داده ز کـــف عشوه ی دنیــا بخریدند
دست بـر پـــرده ی خـالق زدگان اهل بهشتنـــد
بـه جهان خـــود نـه اگر پرده ی مخلــوق دریدند
حــرمــت از کعبـــه یکی گفـت که دارنـد فزونتر
بـه طـــواف حــــرم آن نــــادره دلها کـــه تپیدند
«خوش عمل» گر به طــواف حـرم دل بشتابی
بــه مقامــی رسی امروز که آنــــان نرسیــدند.