گفت مولا علـــــی علیــــــه سلام
شرفی نیست بــــرتــــر از اسلام
آدمـــی در پنـــــاه حکمت و پنـــد
چون ز اســـــــلام شد شرافتمند
روی گردان شود ز کــــار حـــرام
در پــــی کسب عزّت است مدام
ای که جویای عـــزّتی هـــــر جا
نیست عـــزّی اعـــزّ من تقـــــوا
متّقی گــــر شوی ، عزیز شوی
بهره مند از خلــــوص نیز شوی
تـــا نیفتـــی به دام رنــــج و بلا
راهـــرو بـــاش در طــــریق ولا
همه کــردار خود خــــدایی کن
رو بـــــه دنیــای پــارسایی کن
بر نمی داری ای کـه گام کژی
پارسایی است استــــوار دژی
کرده ای گرچه گونه گونه گناه
جان خود را مکن ز یاس سیاه
روی کن سوی دوست یک نوبه
لاشفیـــع انجـــح مـــن التّوبه
دور کن حرص و آزرا از خویش
آرزوی دراز را از خـــویــــــش
به قناعت بکـــوش بی رنجی
نیست سرشارتر از آن گنجی
گر به رزقی که حق تورا داده
شاد باشی چو هــر چه آزاده
صاحـب ثروتی کلان شده ای
قابل دوست بیگمان شده ای
هر که قانع به آنچه دارد بود
بی ملال از جهانیـــان آسـود
رامـش او کنــــار آســـایش
بود هر روز رو به افــــزایش
دل خود را از آز خـــالی کن
همّت ازاین طریق عالی کن
آز هرگز نـــه چاره ساز آمد
رنجــــها را کلیـــــد ، آز آمد
آن که جویای رستگاری بود
ز حســـد هم ز آز عاری بود
کرد در عیــن درک و آگاهی
اجتناب ازغرورو خودخواهی
حرص وکبروحسدسه فعل تباه
می کشد قلب را به سوی گناه
ز شرارت کسی که دست کشید
به جهان جز وفـــــور خیـــر ندید
گفت مولا کـــه در حیات بشــــر
هست سـرچشمه ی بدیها شر
***
چـــه نکــــو گفت حیــــدر کـــــرّار
هیبت آرد خموشـــــی بسیـــــــار
هرکه پرحرف شد سبک مغزاست
نتوان گفت حـــــرف او نغـــز است
به جهانی کــــه جـــز مروّت و داد
کس نشانی بــه هیچ کس بنـــداد
آنکــه انصـــــاف داد و منصف بود
دشمنان کاست ؛ دوستــان افزود
به کرم هــــر که دست بالا کـــرد
خویش را جاگزین بــه دلها کـــرد
یـــم فقر آن زمان که موج گرفت
منزلتها بــــه بخشش اوج گرفت
آنکه بخشید و هم فــروتـــن بود
فاتح آمد اگـــر چــــه یک تن بود
نعمت پـــــاک ایــــــزد متــــعال
می رسد با فـــــروتنی بـه کمال
چون که رو کــــرد رنجهای بزرگ
در مقابل چــو کــوه باش سترگ
بـــه شکیبــــایی ار بیفـــــزایی
ســـــــروری آورد شکیبــــــایی
روش عـــــدل اگــــر تو را باشد
صــف دشمن ز هم فـــرو پاشد
گر سبکســـر تـو را مقابل بــود
بردباری نشـــــان عـــاقــل بود
آدم بـــــردبـــــار را انصــــــــار
در چنین موقعـــی شود بسیار.