كيميا

از ازل در اين تلاطم كيميايي جاي داشت

كز خدا اين گوهر زيبا كمانه ميگرفت

هركجا اين آسمان باچرخ گردانش نشد

كيميايي بود و رخ از هر زمانه مي گرفت

عالمان ار اين نهان راز جهان را داشتند

نام عارف روي آنها آشيانه ميگرفت

هركجا بويي ز آن يار قديمي مي تپيد

كيميا پر شور مي آمد زبانه مي گرفت

علم با آن شوكت و فر و شكوهش نيز باز

هركجا مي شد ز اين گوهر بهانه مي گرفت

در كف مستي اگر مي سوخت پاكي بي دليل

كيمياي ما به دستش تازيانه مي گرفت

بهر اشخاص او نبود و هر كسي را يار بود

گاه گاهي لحن او هم عاميانه مي گرفت

وَه چه شيرين و عزيز وسهلِ صعب وصعبِ سهل

عشق هر لحظه جهاني را خزانه مي گرفت