حضــــرت حق روبه موسای کلیـــــم
گفت ای عبـــــد من ای نفس سلیـــــم
از خـــودت پرسیده ای هرگـــز چـرا
در جهــــــان پیغمبــــــری دادم تـورا
علـــت آن ریشه دارد در قـــــدیــــــم
تو جــــــوان بودی و چوپان و حلیــم
گــــوسفنــــدی روزی از گلـّـــه رمید
در بیــــابــــان رو به هر سویی دوید
تــو به دنبـــــالش دویدی با شتـــــاب
او فــــراری سوی هر خــــاکی وآب
می دویـــد و می دویـــدی از پی اش
برنگشت اوهرچه کردی هی هی اش
عاقبت آن گــــوسفنــــدت خستـــه شد
خستــــه از آن رفتـــــن پیوستـــه شد
بر زمین افتـــــاد بی حــــــال و نزار
از سرش افتـــــاد آن شــــور فــــرار
چــــون رسیدی تو به آن بسته زبــان
ایچنیــــن بر او گشــــودی تو دهـــان
ای زبان بسته چه کار بیخــــود است
این فـــرار از گله درد سر شده است
هـــــم خودت را خسته کردی هم مرا
خـــــارج از گله چــِـرا رفتی چَـــرا؟
هیچ کــــردی فکر گرگ و حمله اش
بر جــــدا افتـــــاده ای از گـــله اش؟
پس به دوش خــــود گرفتی گوسفنـــد
ســـوی گله بردی اش تو بی گزنــــد
جــــای این که چوب خودکوبی به او
مهـــربــانی کـــردی و خـــوبی به او
چــــون که این اخلاق نیکت دیــده ام
لایقت مــــن بـــــر نبــــوّت دیـــده ام