آنک منــــم بی عشـق ، نــامفهـــوم و نــاهنجــار
همچـــون نفسهـــای زمستــان سـرد و جـان آزار
بنشسته بـــر رخســـاره ام گــــرد فـــرامــوشی
چـــون قـــابهـــای خــالی از تصــویـــــر بر دیــوار
سوزم نه در زاری ، نه در ضجّه ی ، نه در شیـون
شورم نــه در مضمون ، نــه در آوا ، نه در گفتـــار
بـــر دفتــــر مـــوهـــــوم خــــطّ زندگی مــوجـود
چون نقطـــه ای مبهم ، به دور افتـــاده از پــرگار
بــــر دار محـــــــو دردهــــا و رنجهـــــا آونـــــگ
لــــولیـــــده بـــــر مـن مورهــــای وحشی پردار
آمــــاج قلماسنگ خنـدان کــــودکــــان در کـــوی
ماننـــــد دلقکهــــــای پیــــر رانــــــده از دربـــــار
پیچیـــــده نعشی در پـلاسی تیـــره ، چرک آگین
مغلــــــوب مـــــردی بـی تحرّک ، ایستا ، ناچـــار
مشئـــــوم و وحشت آفرین ، ســرد و ملال انگیز
چون مـــــرده های خفتـــه در تابوتها ، چون مــار
ای عـافیت خـــواهان مجـــــرم!دور از این مفلوک
ای کرکسان تیزپــر! پـــــرهیــــــز ز این مـــــردار
عزلت گــــزین چـــون عنکبـــــوتـــــان اسـاطیری
محکـــــوم تــــــار محکــــم اندیشه ، بی رفتــــار
در قلعــــــه ی پنـــــدار خـــود ، نک پای در بنــدم
هر عنکبــــوتی راست دنیـــــا غـــــار ، تنها غـــار.