زیبا

تا که ای زاهد فریبی
به حورالعینم
به سیب بستان و
جام شیر و عسلم
من که خود خانه
به میخانه زدم
عابدان رابه فرار
بر جامه زدم
عشرت فردا را
به امروز  زدم
جام خود بر می ناب
عشق زدم
بر جام عقرب و آتش ساقی عشق
نوش جان با خنده
یکباره زدم
خود راضی و خشنود به
جانبازی عشق به بلا زدم
دربیابانهای بی آب و علف
چون کویر سوزان
خود پی جان زدم
خود غریب و تنها زدم

به نغمه عشق

خود پرواز زدم

جان من زیبا رویی دگر است
بی مثال بر هر گوهر ناب و نقش و نظر است
حور تو بر حور من
زیبائیش
نقطه ای از عالم بی انتهاست