باز دلم میکده را در گرفت

باز دلم میکده را در گرفت
عاشقی و رندی از سر گرفت
بلبل خوشخوان غزلگوی دل
سوی خرابات چه خوش پر گرفت
چون که مقیم در خمار شد
شرم بدش یک دیگر گرفت
تا که دلم راه به میخانه شد
هفت فلک رفته و منبر گرفت
عالم کونین و هر آنچه دروست
پیش رخ یار محقر گرفت
ساقی بیاورد یکی ساغری
ساقی و ساغر همه در بر گرفت
بوسه ای بر ساقی و ساغر بزد
در کنف دولت می فر گرفت
کار شب و روز دلم این بود
می به کف و یار برابر گرفت
بنده همینم خمشم بعد از این
تا که دلم یار سخنور گرفت

مرتضی