غم در دلم زنجیر شد...زنجیر در پایش نزن

غم در دلم زنجیر شد...زنجیر در پایش نزن
با ناله اش دمساز شو, آواز در جایش نزن
بگذار مستی را از او حتی که هستی را از او
مرغِ زمین افتاده را با پای بالایش نزن
حرمت نگه دار از دلم نالان شد از آب و گلم
چون سیل را آورده ای؟... با سیل آوایش نزن
تا میز در بین من وتو فاصله انداخته
دل را گذارم رویِ آن بردار و دریایش نزن
او را به آتش می کشی با شعله ی اندیشه ات
ققنوس وار آمد ...بیا ...پنهان و پیدایش نزن

علی عبداللهی/اصفهان
==-===-===-===-=