عجّـــل عَلــی ظُهُـــورِکَ مَـــولَانَا

در انتـــظار روی تـــو مــا بایـــد چنـــدین هــــزار ســـال بفـــرساییم؟

پـــرواز بـــی نگـــاه تـــو کـــم داریـــم ، بایـــد همیشــه بال بفرسـاییم

بی تـــوست اگر که جلوه ی شـــرّ پیدا ، جَور است در بساط بشر پیدا

مـــا تـــا فقـــط جنــــازه ی فریـــادیم ، بایـــد همیــــشه لال بفــرساییم

انـــدوه جانســــتیز جدائی هـــا ، از ساحـــت جلــــیل تـو جانکاه است

دیری اســــت بی جمال تو می میریم ، سخت است بی زوال بفرساییم

بی تو زمین زمیـــنه ی نیرنـگ است ، بی تو زمـان زمانه ی دلتنگی

 تا ، دســـت و بال بستــه در این میدان ، دلخسته زین ملال بفرساییم

در باورم که نیســـت در آن شکّـی ، مصـــداق فیــض ناب خــداوندی

عجّـــل عَلــی ظُـــهُـــورِکَ مَـــولَانَا ، نگـــذار لایَـــزال بفـــرســـایـیـــم

خورشید  حق توئی تو که بی نورت ، ظلمت سراســـت عالــم امکانی

تا بی طلوع روی تواین دنیـاسـت ، تاریـــک و بد ســـگال ، بفرساییم

بی اعتنـــای حضرتــــت آقا جان ، ما را نصیـــب نیســت بجز خواری

آمـایــشی نداشـــته بـــی تـــردیـــد ، همـــواره بــــی روال بفرســـاییم

امّـــیـدوار بــــزم تـــوایــم امّــا ، در خویــش ، دخمه دخمه فراموشیم

امروز اگــــر زلال نیندیشیم ، چــــون مـــیوه های کـــال بفـــرســـاییم